Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat., en hoe hard het werken is. Ik zei net tegen Ellen: als ik hier een maand zou zijn, zou ik een dag vrij pakken. We werken zo hard, respect voor leraren!
Maar eerst even over Chobe national park vorig weekend. we hadden dit keer geen logies in het park maar in een lodge. Ik wilde niet meer in een tentje in het wild. alles kan geregeld worden, alleen….dat is dan net iets anders dan normaal dus dan krijg je meerderen die tussenpersoon zijn. En alles wat fout kan gaan, ging fout dus. het Was knippen en plakken. Aangekomen bij de lodge zouden we kunnen eten maar de kok was al naar huis. Dan maar meegenomen naar een snackbar. er was een boot geregeld maar ook weer niet helemaal. we zouden een lunchpakket meekrijgen van de lofdge maar kregen uiteindelijk friet (koud natuurlijk) met kip op de Safari.
zucht, we moesten elke keer vertellen dat we alles al betaald hadden. Maar alles werd opgelost. Links of rechtsom. In Afrika is alles flexibel. Dus wij ook. En we hebben 3 van de 5 gezien: leeuw, buffel, Olifanten. En hippos. Omdat het behoorlijk regent in deze tijd, waren de dieren minder bij de rivier, dus moesten we meer de bossen in Om te zoeken. Bijzonder was het toen we een olifantenfamilie tegenkwamen die in de schaduw stonden tot een paar van de groep wegliepen om te gaan drinken. Heel mooi. Minder leuk was de boottocht: wel veel nijlpaarden gezien maar hun gebrul werd overstemd door een groep lallende botswaanse meiden die een feestje hadden op de boot. Ondertussen ging het onweren op het water. De kapitein dobberde maar wat rond. Wij Hollanders weten wel dat je toch beter van het water af kunt gaan bij onweer. Zeker in een ijzeren bootje. Dat hebben we toch maar even verteld wat de kapitein ook aan nam, iedereen opgelucht, doorweekt, koud. Gelukkig zagen we toch nog een mooie groep buffels op het eiland, machtig mooi.

maandag weer vroeg op. Ik nu naar een andere school, Linda community school, waar ik vier jaar geleden ook was. Ook daar is een lerarentekort dus of ik maar kon deelnemen om science te geven aan een klas van 60 kinderen. Je zult het niet geloven maar dat gaat best goed. Als je maar wat variatie brengt. Ik zie nu wel verschil met de nekacheyaschool waar Ellen lesgeeft in de stad. Dat is een priveschool waar ouders fees betalen. Zij zien er beter uit, hebben schoenen, kunnen goed Engels, en zijn ook best wel assertief. ’mijn kinderen’ lopen echt wat achter, zijn afwachtender. mijn eerste les ging goed, maar naarmate de week vordert worden ze vrijer en kost het me mijn sten. Gelukkig zijn er een aantal kinderen die me helpen met schreeuwen, dus dan is het weer even stil. De onderwijzers komen af en toe kijken of het nog wel gaat. Zij moeten zich ook splitsen over meerdere klassen. Dus ze zijn blij met mijn hulp. Ik geef er echt een flinke nederlandse draai aan want ik weet niet beter en ik maak het ook wel wat dynamisch (vind ik zelf) door een spel, bingo, pictionary, galgje. Erg leuk om te doen. de kinderen geven zich helemaal. De eljalusolessen blijven we doen, sinds vandaag op mijn school. Eerst de meiden, want 60 kinderen leren hoe ze moeten knippen (ja echt waar) is toch wel erg veel. Vandaag met de meiden een pollepelpop laten maken. Het leukste vind ik dan als ze na de instructies zelf er een eigen draai aan gaan geven en gaan kijken hoe ze het nog mooier kunnen maken. De leukste creaties zie je dan. Probleem even was….een enorme onweersbui. Dus iedereen was gevangen in het gebouw, wat ondertussen begon te lekken, de ramen gingen klapperen, de stromen water buiten werden steeds groter. Het geluid van de harde regen op het platen dak!! Wij werden opgehaald door de taxi, maar die kids moeten dus soms een uur lopen. Och arme!
Het memoryspel hebben we intussen ook laten maken, het kost veel tijd. Werken met verf is een hele uitdaging. veel troep achteraf. De kinderen vonden het super en het is ook leuk geworden (in paren werken om steeds twee onderwerpen te verven). Wij waren uitgeput! De houten plankjes hebben we zelf maar gevernist, en liggen nu hier thuis te drogen. Het personeel hier vind het ook mooi, waren geïnteresseerd, en misschien gaan we het hier wel spelen voordat we het terugbrengen naar school.

hier zijn inmiddels een aantal vrijwilligers bijgekomen, we zijn nu met twaalf. Een aantal die maar een week (!) blijven, uit Amerika. Het kost al een paar dagen om uit je jetlag te komen! Eentje hebben we nog nauwelijks gezien omdat ze steeds moet slapen. Maar ze zijn erg aardig. Het is een leuk cluppie bij elkaar. In leeftijd tussen 20 en 60 jaar. Gisteren geborreld voor het gasthuis, heel gezellig. De meesten doen construction, en medical ondersteuning in een ziekenhuis, en beginnen vroeg en zijn rond de middag klaar. Omdat wij De artlessons doen, na de pauze, zijn wij later thuis en zijn die jongelui al naar een fancy hotel om daar te zwemmen. dat gaan wij zeker ook nog eens doen, bij een hotel komen de zebra’s, en jongen, op het grasveld en zijn er giraffes, dus dat willen we niet missen. Leuk om ook de verhalen van anderen te horen. Of ja…leuk…niet altijd: er word verteld dat een dokter bij mensen thuis komt, homos, die binnen moeten blijven, en dan een bloedtest moeten doen en dan te horen krijgen dat ze hiv hebben. En op naar de volgende patiënt. Geen opvang of nazorg. Of dat er door COVID zoveel armoede was, maar men er zich zo voor schaamt, dat ze de afwas blijven doen, ook al hebben ze niet gegeten…schrijnend. Het leven is keihard, elke dag is anders, niet alleen voor ons, maar voor iedereen hier. Je kunt niet echt goed bouwen, er kan steeds iets tussenkomen, waar je weer op moet inspelen. men kijkt hier niet verder dan een halve dag. ‘Daarom hoor je hier heel vaak ‘Maybe tomorrow’.