De eerste lesjes

Maar toch opnieuw een verrassing; twee klassen wachtten ons op bij Elicicy. Ellen en ik dus ieder in 1 klas, teachers die assisteren. In het begin heel rustig en als we de kleuren laten zien van de papieren repen, hoor je zachtjes oeh en ah. En als de slang steeds verder af komt, worden ze steeds enthousiaster en zijn ze niet te houden. Of we ook nog de kleutertjes wilden doen? Tuurlijk. Spreken geen Engels maar gelukkig kun je knutselen in alle talen. Knippen is soms nog wel lastig, ook over een lijn knippen. Maar met wat hulp zijn zij ook blij met een slang. Ook de teachers doen mee en dat is winst want hoe enthousiaster zij zijn, hoe meer zij dit ook kunnen uitdragen. En het is in lijn met wat de gouvernement nu aan het promoten is: meer op skils en met de handen werken. Dit is wat we van Grace vanochtend hoorden, het hoofd van de Nekacheya school. Zij zijn blij met ons, ook trots dat zij ons logo op de muur hebben geschilderd. Wij natuurlijk ook! Ze gaf ons tips mee hoe wij nog beter kunnen ondersteunen. Na volgende week gaan we daar een aantal lessen doen. Hoogtepunt van de dag? 3e plek bij de pubquiz worden met de andere Nederlandse vrijwilligers. Not! Hoogtepunt was definitely aan tig handjes meegenomen worden naar de plek waar de kinderen van Elicicy opgepikt werden door een 9 persoons busje met muziek, waarbij de kindjes dansend instapten. En waar echt met gemak 35 kinderen in kunnen. No problem. En de 36e proppen ze er gewoon door het raampje bij. Wij mochten ook mee, even wachten op de taxi bij Elizabeth, het hoofd van de school. Bij haar thuis, met op het binnenplaatsje haar moeder, tante, kleinkind, buurvrouw. Onder de mangotree. Altijd bezig, afwassen, koken. Wow. Gewoon beetje kletsen. Wat een kadootje om hier te zijn.