Laatste weekend

Laatste weekend gevuld met toeristendingen; bootcruise, Safari, traditioneel dorp bezoeken. Wasje doen, beetje dutten, bellen met het thuisfront, lezen, kletsen met de andere vrijwilligers. Maar ook de trunks vullen. Die gaan we de komende week aan de drie scholen geven. Ze zijn mooi gevuld! Blij mee. Dank zij alle donaties ook. 🙏🙏🙏🙏 en nogmaals 🙏 Gisteren bij mijn favoriete teacher Mubiana grade 2 lesje gegeven. Haar klas ook weer opgeleukt met mooie propjesfiguren. Op Linda zijn de klassen zo megagroot, dus we zijn wat zuiniger met de materialen, anders zijn ze zo op. Hoogtepunt van de dag; spelen van het memoryspel met grade 8. Ook hier trekken we de teachers mee, die deden gezellig mee. En kennen de regels nu , dus hopelijk blijven ze het doen. Wat was het leuk om die kids het spel met veel competiedrift te zien spelen. Wij hoeven niks te doen, zij corrigeren elkaar . Al dan niet met een tik op het hoofd en veel geschreeuw. En daarna, tijdens het wachten op de taxi, nyanga-taalles krijgen van de stoere big boys en giro’s. O.a Richard, die me ook bijbleef na de vorige keer. Hij is al 18 jaar, is laat begonnen op de lagere school. Zit nu in de eerste van de middelbare dus. Leuke kerel, humor. Ik ga oefenen want ik wil natuurlijk volgende week, als we de materialen komen brengen en afscheid gaan nemen, een goed figuur kunnen slaan!

Elicicy

Vrijdag was de laatste dag op Elicicy. We komen nog een keer een kist met materialen brengen maar de laatste lesjes hebben we gedaan. Henry, onze (bijna) vaste taxichauffeur was afwezig, had een vriend ingeschakeld en die kent de school niet. Wij hadden allerlei details van de route in ons hoofd ingeprent, maar potverdorie, wat een doolhof, al die heggetjes, kleine paadjes….we liepen vast. Maar goed, altijd mensen om te helpen dus maar een kwartier te laat. Grade 2/3 een bloem, grade 4 een bottlespel en grade 1 een ketting van stukjes rietjes. En de kleintjes mochten iets maken op een papieren bordje. En de juffen wilden met alles meedoen, die zijn zo enthousiast. Cecilia moest weg maar nee! We hadden nog een verrassing dus moest ze nog even blijven. Gertie en Jacco waren hier eerder dit jaar en wilden de school sponsoren met een doos schoolmateriaal. Die hadden we bij ons en ze waren er zo verguld mee! Voor elk kind een schrift, potloden, etc. Tot 12 uur bij de kleintjes geweest die allerlei liedjes zongen. Natuurlijk extra uitgesloofd voor ons muzungus. Het was zo schattig om te zien. En de aanvankelijke terughoudendheid was voorbij. Hoe voelt het haar van een witte vrouw? En ze tikken je graag even aan, blijft dat wit dan echt zitten? Ik zoek me hier zo onooglijk wit…. Even langs cathy van de Linda community school: weer even aan herinneren dat we dinsdag gaan komen. Zal misschien niet helpen, maar de kracht van de herhaling…. Ze was heel mooi gekleed, ze kwam net van de rechtszaal af want ze had moeten getuigen voor een schooljongen die gevochten had. Deze jongen heeft geen ouders en dan springt zij in de bres. Zij is een echt soort moeder voor alle schoolkinderen. En toen…..weekend. We hadden een diner bij hotel David Livingstone. Echt een prachtig koloniaal aangekleed resort aan de Zambezi. Op de heenweg nog een kudde olifanten aan de weg gezien. En een aantal olifanten stak de rivier over. Het hotel heeft veel groen gras, en aapjes, en wijn. Niet teveel want de volgende ochtend gingen we naar Chobe national park in Botswana. Daar nog heel veel meer olifanten gezien, giraffen, buffels, nijlpaarden, en veel impalas. Wij gingen maar 1 dag, andere vrijwilligers gingen 2 dagen. Die hebben gezien hoe twee leeuwen een kudu te lijf gingen. Dat is helemaal speciaal. Wij zagen alleen maar twee hele lieve poezelige slapende leeuwen. En vandaag geluncht bij een mooie zaak, souvenirs gekocht en museum bezocht. Als echte toeristen. Morgen wieder an die arbeit.

Connecting the dots

Na een heerlijke zondag niksdoen, moesten we gisteren en vandaag opnieuw aan de bak. Volle tassen met materialen de taxi in. Eerst echt kennismaken met mr Desmond Shamenda, het hoofd van de Xavier Community School. Heel bereidwillig. We hebben zowel gisteren als vandaag drie klassen gedaan. Dus de hele school. Boekenleggers (die als stropdassen worden gebruikt), etuis die met een touwtje tot handtas worden vermaakt, en we geven ze nu ook de tijd om er nog wat mooiers van te maken, eigen invullingen. Desmond en de andere leraren deden lekker mee. Vandaag liep heel chaotisch. Zelf weten de leerkrachten niet van elkaar wat ze doen en afspraken kun je niet echt maken. Wel komt het altijd allemaal weer goed, maar niet zonder tijdsuitloop. En veel overleg. Maar we blijven lachen. En gewoon meebewegen. Want je kunt je haren wel uit je hoofd gaan trekken of ze wijzen op eerder gemaakte afspraken, maar dat is zóóó nederlands! En het is er ook te warm voor. Even wat we tot nu toe bereikt/besloten, en welke lijntjes we getrokken hebben: - LINDA COMMUNITY SCHOOL (800 lln) deze is te groot om helemaal te blijven ondersteunen en ze hebben een eigen artteacher. Maar we gaan er nog een project bij doen en misschien nog een of twee andere lessen. Het is ‘mijn’ school en speciaal plekje in mijn hart. Gisteren nog even binnengewipt bij Catherine, en mijn oude klas, en dan zie je enkele gezichtjes oplichten van herkenning …”teacher!” Smelt! - NEKACHEYA (270 lln) die zijn inmiddels ook al met art bezig, en gaan we volgende week een groot project bij doen en wat kleinere lessen. - MWAMI TRUST SCHOOL in Mulala, een dorpje tegen Livingstone aan (148 lln) gaan we morgen en overmorgen aan beginnen. - XAVIER COMMUNITY SCHOOL (210 lln) komen we nog een paar keer de komende tijd. - ELICICY (150 lln) is nog maar een kleine school, tot grade 4. Gaan we vrijdag nog een keer allemaal een artles geven. De laatste drie scholen gaan een ijzeren kist (tegen de termieten) krijgen met artmaterialen. De eerste twee scholen hebben al een kist en gaan we bijvullen. Opsturen van materialen uit NL is megaduur en zeer tijdrovend. We kunnen spullen soms meegeven met andere vrijwilligers maar dat is niet structureel. Geld sturen…niet de beste optie. We hebben een winkel in Lusaka ontdekt die verf kan sturen naar Livingstone. Prima oplossing. En verder is er een winkel voor schoolbenodigdheden. Kennis gemaakt met de eigenaar. Uiteraard niet heel uitgebreid assortiment maar vanuit NL kunnen we bestellingen doen die de scholen kunnen gaan ophalen. Ook prima oplossing. We denken aan twee keer per jaar een zending voor elke school. Het gaat niet om de hoeveelheid, maar om spreiding, continue gestage toevoeging. De kracht van de herhaling, elkaar ontmoeten, relaties, zo belangrijk! Die winst hebben we nu al opnieuw geboekt. Niet perse onze prestatie, want de warme contacten rollen naar ons toe. Vooral belangrijk om de schoolhoofden te horen en samen met hun te leren werken. En af en toe op de juiste plek gaan staan. Potverdorie wat is het heet! Door de powercuts werkt de ventilatie vaak niet. Zelfs de Afrikanen zuchten. En toch lijken er andere insecten te komen, grote spinnen, en vliegende herten oid. Er hangt regen in de lucht. Ik klaag trouwens niet hoor….alles beter dan novemberrain.

De president

Vandaag zijn we in alle vroegte opgestaan om een ceremonie bij te wonen van de chief van een groot gebied en de president kwam ook. We moesten drie uur reizen, waarvan twee uur ‘off the road’, Afrikaanse massage noemen ze dat. Mooie vergezichten. Erg droog, in de rivieren geen waterdruppel. Traditionele hutjes waar families bij elkaar wonen. Voelde me net Máxima: zwaaien naar de kids. Weinig mensen te zien onderweg maar bij de bijeenkomst (where the hell do they come from?) waren toch duizenden mensen. Er zouden veel traditionele dansen zijn en aankleding (maskers en verenpakken). Wij mochten in de schaduw onder een tent zitten, tussen headmen (komen weer onder de chief). En dus zagen wij niks. Ach, er valt genoeg te zien, schoolkinderen, moeders met babies op de rug, ach, precies wat je op tv vaak ziet. Maar nu met meer geur en kleur. En toch veel getrommel en gezang. Uren gezeten, maar niet verveeld. De president vertrok weer met de helikopter, en de nodige opwaaiende stof. Zo’n dag gaat helemaal in je kleding en poriën zitten. De verharde wegen zijn best goed hier, en er is niet veel verkeer, maar de ongelukken (ook met honden, och arme) zijn gemeen dus we zijn blij dat we weer heel thuis zijn. Dank aan onze vaste taxichauffeur Henry. Morgen vroeg weer op voor een korte Safari.

De eerste lesjes

Maar toch opnieuw een verrassing; twee klassen wachtten ons op bij Elicicy. Ellen en ik dus ieder in 1 klas, teachers die assisteren. In het begin heel rustig en als we de kleuren laten zien van de papieren repen, hoor je zachtjes oeh en ah. En als de slang steeds verder af komt, worden ze steeds enthousiaster en zijn ze niet te houden. Of we ook nog de kleutertjes wilden doen? Tuurlijk. Spreken geen Engels maar gelukkig kun je knutselen in alle talen. Knippen is soms nog wel lastig, ook over een lijn knippen. Maar met wat hulp zijn zij ook blij met een slang. Ook de teachers doen mee en dat is winst want hoe enthousiaster zij zijn, hoe meer zij dit ook kunnen uitdragen. En het is in lijn met wat de gouvernement nu aan het promoten is: meer op skils en met de handen werken. Dit is wat we van Grace vanochtend hoorden, het hoofd van de Nekacheya school. Zij zijn blij met ons, ook trots dat zij ons logo op de muur hebben geschilderd. Wij natuurlijk ook! Ze gaf ons tips mee hoe wij nog beter kunnen ondersteunen. Na volgende week gaan we daar een aantal lessen doen. Hoogtepunt van de dag? 3e plek bij de pubquiz worden met de andere Nederlandse vrijwilligers. Not! Hoogtepunt was definitely aan tig handjes meegenomen worden naar de plek waar de kinderen van Elicicy opgepikt werden door een 9 persoons busje met muziek, waarbij de kindjes dansend instapten. En waar echt met gemak 35 kinderen in kunnen. No problem. En de 36e proppen ze er gewoon door het raampje bij. Wij mochten ook mee, even wachten op de taxi bij Elizabeth, het hoofd van de school. Bij haar thuis, met op het binnenplaatsje haar moeder, tante, kleinkind, buurvrouw. Onder de mangotree. Altijd bezig, afwassen, koken. Wow. Gewoon beetje kletsen. Wat een kadootje om hier te zijn.

Beetje thuis komen

poeh, drie keer overstappen en van lusaka naar livingstone in een klein dingske door een bijna-onweerswolk, het was niet prettig vliegen, maar we zijn veilig geland. En…nou ja! Geen zon! Wat is dat nu? Dat zijn we niet gewend. En een fikse regenbui snachts. Er is hier het hele jaar geen regen gevallen. Dus mensen waren blij. toch bijzonder hoe het hier groeit. De net geplante struikjes bij Linda community school van twee jaar geleden zijn al op heuphoogte gegroeid. Aan de andere kant komen olifanten dichterbij de stad en sneuvelt ook weer veel groen. zo leuk om oude bekenden te zien. Hartelijk welkom geheten door de guards, kennis gemaakt met de andere vrijwilligers, en vanochtend met rebeccah en Kennedy, en heerlijk geslapen ondanks de hitte. We hebben ons voorgenomen om dit keer niet zo vol te proppen als vorige keer. We gaan ons ook alleen maar richten op de artlessen. En misschien beetje assisteren maar geen kar trekken wb regulier lesgeven. Vanmiddag ‘serieus’ werkoverleg gehad samen onder het genot van een theetje in een restaurantje Kubu. Deze week kunnen we in de middagen terecht op de Xavier school. de eerste les voor morgen ligt al klaar. in de ochtenden gaan we inkopen doen, kennismaken met twee of drie andere scholen. En dan een planning maken voor de andere drie weken. vandaag hebben we Linda community school bezocht, waar ik twee weken les heb gegeven, twee jaar geleden. We moesten stil zijn want examens. Van veraf gezwaaid naar bekende teachers. we hebben brieven afgeleverd: een stichting uit Engeland doet een uitwisseling van brieven met een paar scholen uit engeland. Ze hadden geen vrijwilligers in deze periode dus vroegen ze ons om de brieven af te leveren. Is alleen maar leuk! Dus directeur cathy gesproken en toen gevraagd naar ‘mijn’ kinderen van (inmiddels) grade 8: er waren er maar vier. En laat dan net Patricia erbij zijn! Zo leuk om elkaar weer te zien. Van alle kinderen staat zij mij het beste bij. Slimme meid, geïnteresseerd. En de anderen herkenden mij ook nog. Ik hun helaas niet goed meer. Tja…zestig kids…. Deze ontmoeting was een onverwacht kadootje. Te voet door de stad terug, zo ervaar je alles het best. Geen Make-up op want bloedheet. Dus Afrikaans tempo. na de nodige mobiele data inkoop (en bier en chips uiteraard) met de taxi weer naar huis. het is weer goed toeven hier. zin in de eerste les morgen!

Laatste fotos

Afscheid nemen?

Varia

Een varia aan ervaringen, rommelige en luxe

School en eljaluso

Onze activiteiten

Kast met knutselmateriaal

Dit was 2x 23 kilo

Aftellen

Over een uur word ik afgezet bij het vliegveld. Vanochtend een leuke laatste ochtend gehad met de klas. Het begon heel rommelig (so what’s new?) omdat de kinderen hun ouders moesten halen omdat er een meeting was. Dat kost allemaal heel veel tijd. Daarna wiskundeles, en na de pauze mijn moment. Eerst een spel met de wereldbol. Daarna spel om werkwoorden uit te beelden. Heel eenvoudige werkwoorden, zoals to kiss, to dance, to fish. Ze vonden het zo leuk om dit uit te beelden. En ze kunnen ook heel boos worden als ze niet begrepen worden! Dan worden het ineens hele boze koppies. En als de teacher ook maar iets verkeerd rekent....dan krijg je dat heel snel te horen. Daarna had ik voor iedereen een mooie gekleurde pen, en een lollie. 45 kinderen, ik miste er toch nog wel een paar. Helaas. Zij zijn dan hoogstwaarschijnlijk ziek. Ze hebben voor me gezongen en ik heb met ze gedanst. Bij de taxi nog wat fotomomenten....heel veel fotomomenten. Iedereen wil op de foto, alleen. Heb ook een paar lieve briefjes gekregen van een paar meisjes. Laatste lunch in het huis hier. Dat zal ik wel missen, dat heerlijke eten. Altijd een behoorlijk uitgebreid buffetje. Het enige wat ik niet zal missen, zijn enkele vrijwilligers: de meesten zijn rond de twintig, en hoe stoer ik het ook vind dat ze hier veel langer zitten als ik, velen zijn hier om een break te hebben, een jaar te overbruggen, vooral veel leuke dingen te doen, nieuwe contacten op te doen. En vooral veel te praten over welke city welke mogelijkheden heeft, en ik heb erg veel awsome, cool en great gehoord. Enorm vermoeiend. En vooral de Amerikanen hebben mijn verlangen om dat continent te bezoeken niet aangewakkerd. Man, man, wat een oppervlakkigheid. Het zal de leeftijd wel zijn dat ik me hier niet echt thuis gevoeld heb. Ben vooral ook mijn eigen weg gegaan. Maar ik zal positief afsluiten, want dat weegt 1000 keer meer. Wat een heerlijke Zambianen, wat een heerlijke cultuur, wat een saamhorigheid, wat een geluk om elke dag zon te hebben, hoewel ik ook wel zie dat dat dus niet goed is voor de natuur en dat de mensen naar regen verlangen. Wat een heerlijk eten, wat een warme harten. En vooral, wat een fijne school die ik mocht bezoeken. Ik ben heel dankbaar dat ik er van mocht proeven. Morgen om deze tijd ben ik thuis. Dankjewel voor alle lieve berichtjes die jullie me hebben gestuurd. Het was erg leuk dat jullie met me meegereisd hebben. Ik ben normaal niet zo van het delen van al mijn beslommeringen op social media, maar voor mij waren het ook reflectiemomentjes tussen al die vele ervaringen. Ik kom weer naar huis, dus deel daarna graag vanaf nu alles weer persoonlijk! Tot snel allemaal?

Laatste homeworkclub

Vandaag leuke les gehad, met een paar kinderen wiskunde nog eens goed uitgelegd en het kwam binnen. Met mijn zelfgemaakt kubusje en baksteen uitgelegd hoe je oppervlakte en omtrek uitrekent. Zo leuk om te zien, hoe ze daar dan lol in hebben dat ze het eindelijk snappen. Want al de afgelopen weken is dit punt van aandacht geweest. Daarna heerlijk weer soepje gegeten in de stad. En toen weer naar de homeworkclub. Dat was mijn laatste. Samen gedanst, was heel leuk. Heb ik wel gemist, mis muziek en trommels hier. Ik ben een ritme met de pen op een tafel gaan slaan en er ging meteen een kind meedoen, en een ander kind dansen. Erg leuk. Wat een ritmegevoel hebben zij! Bij het uitdelen van ballonnen was het chaos. Ze moesten in een rij staan maar gaan doodleuk weer achteraan staan in de hoop dat die muzungu geen onderscheid kan zien in die koppies. Kan ik wel, maar van de 100 ballonnen ben ik er 100 kwijt, terwijl er 50 kinderen waren. Dus ik kan dat niet. Haha

Laatste vrijdag

Maar maandag en dinsdag ga ik nog wel naar de school, dus nog geen afscheid. Vandaag een metalen kist gehaald en daarin de spullen voor de artclub gedaan. Kan ik mijn eigen koffer weer gebruiken voor de terug reis (souvenirs). De artclub was een succes en ook andere vrijwilligers waren in de buurt en die vonden het ook heel leuk, dus het wordt in ieder geval voor de komende weken voortgezet. Ik zal de kist nog even vullen voor ik wegga, veel hoeft dat niet te kosten, alleen een beetje alertheid. We begonnen vandaag met 20 kinderen maar uiteindelijk hadden we er 44! Veel te veel eigenlijk maar ik had hulp. Daarna hadden we geen puf meer voor de homeworkclub, dus zijn we gaan lopen naar de stad, waar we een biertje hebben gedronken en een butternutsoup gegeten. Nooit van gehoord, maar het was heerlijk! Een keertje redelijk vroeg genoeg thuis om eens een keer een boek te lezen. De rest is allemaal uit gegaan maar iedereen boven de 50 bleef thuis (ik dus) want morgen vroeg op voor...de safari in Botswana!! Eindelijk hoop ik olifanten te zien! Overnachting in de bush in een (luxe) tent.

Health clinic

Ben nog een klein verhaal vergeten. Gisteren was er een jongen ziek op school, buikpijn. Vaak zijn er kinderen ziek. Dan zijn ze er helemaal niet of liggen ze in de klas met hun hoofd op de tafel. Dit keer was het Roderick. Dat ik de naam onthouden heb was omdat het een jongen is met een grappig koppie en een grappige naam. Er werd gevraagd of ik met hem naar de health clinic wilde gaan. Dat is even een zandpad verderop. Ben er uren mee kwijtgeweest. Dat is wel een belevenis waar ik het liefst heel veel fotos van zou hebben gemaakt maar uit privacy niet gedaan heb. Ben Hoewel....ik me afvraag hoe ze hier met privacy omgaan. Eerst moet je gewoon in de eerste rij wachten. Daar werd hij op een gegeven moment op een stoel gezet en werden er wat dingen aan hem gevraagd, een thermometer onder zijn arm gedrukt, zijn lengte opgemeten, en dat allemaal waar iedereen bij is. De resultaten werden op een afgescheurd briefje met hem meegegeven voor de tweede rij. Op bankjes in een lange gang wachten. Nog 20 voor u. Af en toe kwam er een belangrijke man langs die wat orde schiep. Moeders met kinderen die huilden en afwisselend op de rug werden genomen om te bedaren. Heb mijn jongetje een schoolboek gegeven om ondertussen te lezen. Of is dat weer mijn westers ding, tijd nuttig besteden? Hij zat in ieder geval aandachtig te lezen. Steeds een bankje opschuivend. Op een gegeven moment werden we uit de rij geplukt en mochten we in een kamertje gaan. Ook ik moest naar binnen. Jongen moest blijven staan, ik zitten. Een belangrijke meneer zei dat hij toestemming van de ouders nodig had om hem te testen (op hiv). Ik gaf aan dat de jongen alleen maar buikpijn had, waarom testen? Nee, dat was waar, maar er was toestemming nodig van de ouders, en hij vertelde iets over zijn functie en hoe het daar allemaal werkt. Ik bedankte hem hartelijk voor zijn moeite en ik vroeg of het dan toch maar beter was dat we weer terug in de rij gingen wachten? Yes, sure. Nice to meet you. Dank u. Dus weer terug op de bankjes. Eindelijk mochten we een kamertje binnen van de dokter. Een ongeïnteresseerde vrouw zat wat op de computer allemaal dingetjes in te vullen, vroeg wat aan de jongen, heeft hem niet aan geraakt, het scherm had de meeste aandacht. Hij kreeg wel een briefje mee, recept voor medicatie. Op naar de volgende rij. Waren we bijna aan de beurt, werd er wat geroezemoesd, en de jongen zei: ik kom vanmiddag terug want degene die de medicatie uitgeeft is gaan lunchen.... En zo waren we twee uur verder. De buikpijn was inmiddels gezakt dus misschien viel alles wel mee. Hoewel hij vandaag niet op school was.... Aan tafel met de vrijwilligers hebben we het al een paar keer gehad over de zovele kanten van zaken. Wat zijn wij aan het doen? Hoe kijken de Zambianen hier tegen aan, zijn we iets aaan het bieden wat zin heeft, zijn zij er blij mee om de juiste redenen? Wat zijn de juiste redenen. Hoe moet je doneren, hoe ethisch is het om iemand te helpen met zijn collegegeld. Zodat hij een verpleger kan worden, waar het land behoefte aan heeft en waar je een hele familie ook mee helpt want een gestudeerd iemand is belangrijk voor de familie, dat spreidt weer als een olievlekje. Maar waarom pik je dan die persoon eruit en niet de buurman? Ik zou niet snel iemand persoonlijk sponsoren, maar een algemeen iets, een school of ziekenhuis bijvoorbeeld. Je ziet dan misschien minder directe opbrengst maar dan is het eerlijker in mijn ogen. Maar dat zijn dan weer mijn eigen westerse waarden.... Bij de homeworkclub is er nu een plan om met een bus kinderen naar de watervallen te gaan. Of we willen sponsoren. Maar er is maar 1 bus. Wie gaan er dan mee? Er zijn vrijwilligers zie zeggen: ik wil voor dat kind sponsoren. Dat vind ik zo onethisch. Er zijn kinderen die nu vragen, Will you pay for me? Daar doe ik niet aan mee. Ik wil best sponsoren, maar iemand van daar moet maar de keuze maken wie er mee kan. Het voelt zo oneerlijk als je kiest voor een kind, en dus niet voor een ander kind. En zo kom je dus wel wat kleine dilemmaatjes tegen, waar ieder weer zijn idee over heeft.

Onverwachte vriendelijkheden

Nou ja...onverwacht...eigenlijk kan ik niet meer zeggen dat het onverwacht is want er zijn continu mensen die helpen als het nodig is. Er wordt steeds gedeeld. Zo dadelijk een voorbeeld. Ben nu in het vrijwilligershuis. Geen onverdeeld genoegen moet ik zeggen. Wel praktisch want je zit nu dichterbij bronnetjes bpvan informatie maar ik heb wel even moeten slikken om de onbehoorlijkheid van sommigen. Hoe vriendelijk en hartelijk de Zambianen zijn, zo narrowminded zijn de vrijwilligers. Zou het de leeftijd zijn? 18-24 jaar...ik vind het wel stoer van hen dat zij dit werk doen, sommigen ook voor maanden weg van huis. Mijn drie weken is echt niks. Ik onttrek me een beetje van veel dingen in het huis, zo ga ik niet meer met de taxi met zijn allen mee. Dan zit ik tussen die hard lellende Amerikanen, awsom! Ameeeeezing! WoW! zo vermoeiend! Ik pak mijn fiets maar weer, heb ik ook weer de regie, kan ik mijn eigen plannetjes trekken. Is wel erg vermoeiend om te fietsen maar heb een handiger route gevonden. Gelukkig zijn er ook een aantal leukerds bij tussen devrijwilligers. Vanavond nog met achten wezen uit eten, was gratis want we hadden de pubkwis van vorige week gewonnen. Mijn safari gaat wat anders worden dan gepland. I.p.v. 3 dagen wordt het 2 dagen in het weekend omdat ik anders alleen zou zijn (geen toeristenseizoen meer) en dat doen ze dan niet. Nou ja, dan maar nog twee dagen langer op het project. Geen straf hoor. Maar nu mij. Voorbeeld van de vriendelijkheid die me van alle kanten omringt: ik wilde terugfietsen vanuit de compound naar huis...lekke band. Is mointainbike dus past niet zomaar een tuutje op. De mensen daar gingen allemaal meedenken en er kwam iemand aan met een pomp. Paste niet. Hij ging weer oppas voor een andere pomp. Kreeg hij niet gevonden. Ik wist dat er vlakbij een fietsenmakertje zat. Ik loop daar altijd langsaf als ik een colaatje ga halen met de lunch( ik weet het, niet gezond maar zo heerlijk, in die warmte en een fijne afwisseling van 3 liter water per dag). Dat is dus gewoon een tentje met fietsbanden erin, en vanalles te koop wat van ijzer is. Ik werd erheen gebracht. De dame (Blessing is niet voorniks haar naam misschien) die dat deed wilde perse mijn tas dragen. Mijn fiets werd meegenomen door haar neefje. Aangekomen bij de fietsenmaker werd er meteen werk van gemaakt. Een vreemdsoortige bak eerd gevuld met water en aan de slag. Drie heren zaten erbij, een praatje gemaakt, paar woordjes nyanga opent de harten meteen hihi. Kreeg meteen een uitnodiging om een keer een toer te krijgen door de compound. Ga ik zeker een keer doen. Hoewel ik al veel ken daar nu. Waar in Nederland iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft, doen ze hier alles samen. Hoe onhandig de fiets met die bak water ook gedaan werd, ze hielpen allemaal mee, en mijn fiets loopt weer als een...fiets. Ik was helemaal blij. Alles heerlijk zonder afspraak, gewoon boter bij de vis! Ter plekke oplossen die hap. Is misschien het hele dorp voor nodig, maar dat is dan maar zo. Zoals mama christine zei: to keep yourself busy. Ik ga morgen even bij haar op bezoek. Even geen homeworkclub, maar geld halen en een boodschapje doen. Relaxmiddagje mag ook wel een keer.

Decadent

Weekend...ik ben naar de zambezi gegaan en nu lig ik op een strandbed, heel luxe, met uitzicht op de hippos. En het geluid dat die soms maken. Mocht eigenlijk niet maar het is rustig en ze hebben met de boss gepraat. En toen mocht het. Ik mag zelfs van de handdoeken gebruik maken. En tot 18 uur blijven als de zon ondergaat. Dat schijnt heel bijzonder te zijn. Elke dag weer een avontuur hier met veel vriendelijke verrassingen. Wel vreemd om nu voornamelijk tussen de witte mensen te zijn. Ik trek dan nu toch meer naar de mensen die hier werken. Vanochtend met mijn mama Christine meegeweest naar haar ziekenhuis. Het is meer een huis met zieken. Daar knuffeltjes gegeven aan de kinderen in de wachtruimte. Een babietje van een dag oud gezien, de ziekenkamers....het is niet veel. Heb ademloos geluisterd naar het verhaal van een van de verpleegsters die tijdens de nachtdienst opgeschrikt waren door dieven die computers wilden stelen. Dit gaat gepaard met veel mimiek en veel aiai, en ohhhs. Bijna een dans. Prachtig om te zien hoe expressief de mensen zijn.

Inderdaad...

...Ik voel met best ok bij om les te geven. Ik krijg niet veel gelegenheid om een hele les te geven want de longstayers hebben het hier een beetje voor het zeggen en willen ook wat continuïteit bieden wat Engels en wiskunde betreft, begrijpelijk, ik word dan toegevoegd en het is ook heel leuk in de klas te assisteren, dan ben je even 1 op 1 en kun je echt voelen of ze dingen goed begrijpen. Want op de vraag ‘zijn er nog vragen?’ zeggen ze allemaal nee. Ik vind die kinderen echt heel leuk. Er zitten natuurlijk een paar vervelende uitdagers tussen, maar de meesten hebben ook normaal respect en spreken elkaar ook aan, corrigeren elkaar, al dan niet met een klap op het hoofd met het schrift. Vandaag kwamen de bouwvakkers nog een keer binnen, maar nu om een vrachtwagen vol lading te BRENGEN. En dan is er geen betere plek voor hun metalen platen en buizen dan gewoon VOOR het schoolbord natuurlijk. En gewoon als de les bezig is. De dikke baas zei nogt wel met een superlieve lach: sorry for the inconvience. Hahahahahaha. Yeaah right! Ps. Nogmaals dank voor de leuke reacties. Erg leuk om te lezen!

Waarom moeilijk doen?

Zo, mijn eerste week zit erop. Het is omgevlogen! De tweede week begon leuk: geven van een wetenschapsles over Geluid. Het leukste vonden ze het toen ik een rietje liet fluiten, wat steeds hoger ging fluiten naarmate ik er een stukje vanaf knipte. Die proefjes allemaal van internet gejat. Natuurlijk maak je daar lekker indruk mee hahaha. ?Morgen ga ik een les geven over Druk. Dan ga ik een glas vol met water ondersteboven houden, terwijl er niets wegloopt. Try this at home! Moet je er wel een stuk papier op houden. ? Vanmiddag sportclub meegemaakt. Leuk om te zien hoe die kids op hun sokken of slippers toch handig met een bal zijn. Heerlijk om te zien hoe zij bewegen. Vandaag bij social studies kregen de kinderen de opdracht om een stamboom te maken. Niet van hun hele familie, want dan heb je een heel oerwoud, maar gewoon van hun gezin thuis. Leuk om te zien dat ze dat wel heel bijzonder vonden. Velen hebben ook geen ouders meer. Er zijn ongeveer 40 tot 50 kinderen in de klas. Ze komen niet allemaal elke dag. Het is ver lopen voor velen. En soms zijn ze ziek. Ik ken ze lang nog niet allemaal, begin er pas een paar van gezicht en naam te kennen. Hoe schrijnend ook, voor mij is het dan makkelijk dat ze vaak dezelfde kleding dragen. Vandaag stond er een emmer ijs in de klas. Om te verkopen. Ze zitten op alles wat enigszins vlak is, en maken een tafel van twee emmers. Er zijn wel schoolbanken maar om de haverklap knalt het blad of de zitting er vanaf, waarvan de schroeven geen grip meer hebben. Sommige zitten met de stoel op twee poten. Waarom? Omdat de stoel maar twee poten heeft! En tegen een muur werkt dat gewoon. De klas is nu in een nieuw schoolgebouw....het is dat ze dit erbij vertelden....want ik zie geen verschil, behalve de nieuwe gordijnen. Waarom gordijnen??? ? Naast het klaslokaal wordt de school verder afgebouwd. En voor het gemak liggen die spullen ook in onze klas dus af en toe komt een bouwvakker een plank halen. En ach, die kruiwagen in de klas dient er ook voor om een stoel te onderstutten. En als je het bord niet kunt lezen til je gewoon het bankje over anderen heen om ergens anders te gaan zitten, niet? Vandaag de eerste dag regen. Niet hard, maar voor velen toch een reden om een wollen muts op te doen. De temperatuur was dan ook wel erg gezakt, van 35 naar 28 graden ?brrr Gisteren de band van mijn fiets op laten pompen. Ik vroeg een willekeurige voorbijganger, die me verwees naar de lokale markt, een soort van overdekte markt, van golfplaten, met allerlei winkeltjes binnenin. Een vriendelijke man loodste me erdoorheen, een gekrioel van mensen, hangend, liggend, zingend, drinkend. Achter elke hoek, en dat waren er veel, een nieuwe verrassing. Net zo’n tafereel uit zo’n Chinese maffiafilm. Alleen geen gure koppen en bedreigd gevoel, maar vriendelijk lachende en groetende mensen. En dan eindelijk de bandenman. Honderden banden op een hoop. En ze hadden de pomp met het juiste tuutje. Weer een avontuur beleefd!?

Weekend

Mijn eerste weekend hier. Wat te doen? Gisteren gingen de jongeren naar een halloweenparty, the children, zoals de projectleider hier zegt (zijn 20-25 jaar). Ik heb met een andere jongere, die mijn dochter kon zijn, hihi, een spelletje gespeeld. Met de taxi naar haar en terug, 80 kwatcha= 6 euro. Heb gisteren op een veld gewerkt. Was hard werk, niet zwaar maar in de hitte is het niet goed te doen. Op blote voeten want had geen laarzen (modderig). Het is op de Linda farm. De manager heeft me een heel verhaal verteld over de geschiedenis van de boerderij. Ik vroeg of ik dat een beetje mocht op gaan nemen, vond het zo bijzonder hoe hij praatte. Ging hij weer van voren af aan beginnen! Dat was nu ook weer niet de bedoeling hahaha.Was oorspronkelijk opgericht voor blinden die daar wonen met hun kinderen. Er zijn nu meer gehandicapten. De manager is zelf ook bijna blind en wil gehandicapten een beter leven geven dan alleen als bedelaar. Ze hebben een paar velden, tomaten, paprika’s, kool. Het is zo droog, de pomp doet het niet goed. Er is water in de buurt waar ze uit pompen maar in de leiding zitten gaten. Zodat de pomp vaak uitvalt. Om het te maken kost 900 kw= 50 euro. Ik heb natuurlijk gedacht om dit te geven maar ik hoorde al langer verhalen over de pomp en de manager zei dat het ook een kwestie van verwaarlozing is dat de pomp steeds kapot is. Tja. Het is sowieso heel lastig om iets te geven. Aan wie moet je nu iets geven? En wat? Je gaat niet zomaar een wijk binnen met spullen of geld. Iedereen heeft iets nodig. Je zou ook bedolven worden. Hoe maak je een keus. Meestal kan een schoolhoofd dit bepalen, wie het armst is. En dan maar hopen dat het schoolhoofd dit niet zelf houdt. Want ook al zien zij er goed uit, en hebben ze gestudeerd, ook zij hebben het niet breed. Eergisteren was het heel vreemd: op school was er een spel met teams. Het team dat won kreeg een schrift. Superblij waren zij. De andere teams kregen een puntenslijper of een pen. Zij waren helemaal niet blij. Ze waren jaloers en maakten wegwerpgebaren. Degene die het spel hadden georganiseerd zeiden dat zij normaal superblij waren met een pen of puntenslijper. Dat ze het dan maar terug moesten geven. Wie wilde? Eentje gaf de pen terug. Wie wil deze pen dan? 50 handen omhoog! En een meisje stond op en ze zei: i am sorry for our behaviour, thank you for the gifts, God bless you. Dat was best ontroerend. Ach, het blijven ook gewoon kinderen met hun dwarsheden. Ik zie ze maandag weer, en ik mis nu al weer die levendigheid om me heen. Maandag ga ik een scheikunde/natuurkundeles geven. Echt wel mijn ding. Op internet allemaal leuke dingetjes gevonden om het een beetje interactief te maken. (Mentos in cola, ballonnen laten knallen, etc) . Dadelijk ga ik die les voorbereiden. Als een echte teacher!! Gistermiddag naar de markt, heerlijke kleine straatjes,wel enorm vies allemaal. Maar de mensen zijn echt zo vriendelijk. Ik heb wat mooie lappen stof gekocht om er een chitenge (omslagdoek) van te maken en een broek, ben benieuwd.

Woensdag

Vandaag Engelse les gegeven aan kinderen uit groep 3. Je kunt zien dat wij geen spat aan ervaring hadden, moesten steeds harder praten, wij kenden heel snel het woord ‘stilte’ in het nyanga. De linkerflank lag bijna allemaal ook te slapen, of soms zijn ze ook ziek. Een juf kwam ons redden met 1 woord. Toen was het weer muisstil, voor 2 minuten.....in de pauze heb ik ze springtouw gegeven en een elastiek. Das lang geleden dat ik dat zelf had gedaan, gelukkig sloeg de muzungu (ik) geen flater. Het hoofd vd school stond erop dat we bleven eten. Dat eten wordt met veel aandacht en tijd klaargemaakt. Ik stel me er helemaal op in: laat alles maar gebeuren. 2 uur later eten. Daarna over de brede stoffige lange weg in de brandende zon naar de homeworkclub. De aandacht die de kinderen op school niet goed kunnen krijgen, lukt hier beter. Echt leuk om te zien, ze vragen of wij sommen willen maken en we kijken ze na. Zij zijn echt heel nieuwsgierig, en zelfs mijn meegebrachte doorloper, van Silke ooit, dus in het Nederlands, werd driftig gedaan. Nu weer bij het gastgezin, waar een heerlijke douche is, hoewel het water nu even op is. Gelukkig hoef ik niet vaak naar de toilet, ondanks dat ik 3 liter water drink per dag. Dat vindt blijkbaar een andere weg...

Foto 2

Foto 2

Dinsdag

Nog wat fotos van gister, gewoon wat kleine inkijkjes in de stad. Heb nu internet dus das makkelijk Vandaag was een heftige dag, een uur in de brandende zon naar de compound waar echt de arme mensen wonen. Van eerder in Malawi ben ik heel wat gewend maar nu zat ik er dichter op. Heb een les mee kunnen draaien, assisteren. Heb zoveel gezien. Helft vd kinderen heeft Hiv, er zitten in de zesde klas van allerlei leeftijden, ook 18 jarigen omdat di later naar school zijn gegaan. Zo leuk om te zien hoe eager zij zijn om te leren. En ze hebben vaak zo’n mooie lieve koppies. Maar er zitten ook doerakken bij, ach zoals overal eigenlijk. Ik ben langer gebleven dan de rest want ik wilde nog een ceremonie meemaken, ter gelegenheid van independanceday, dat nemen ze heel serieus. Met mooi gezang. Daarna lopen met wat kids (mijn gidsjes) naar de homeworkclub. Weer door de snoeiharde zon. De club is een initiatief van een van de bewoners van de wijk om kinderen ook na school te laten leren. Vaak krijgen ze niks mee van thuis, ouders aan de drank, veel grote gezinnen, we waren met vier vrijwilligers en ze vlogen ons aan, totaal niet bang, van 3 tot 12 jaar komen ze om de beurt vragen om sommen. Echt zo leuk, zo intensief, komen zowat op je zitten, vechtend om de aandacht. Gelukkig met de taxi naar huis, want ik was helemaal op! Ik zit nu in het gastgezin, zij wonen echt wel luxe hoor. Stromend water, soms zelfs warm water, tv, dikke banken. Zij is een weduwe van 60+ die eigenlijk met pensioen is, maar gewoon nog als verloskundige werkt. Ik hoop met haar de knuffeltjes een keer naar het ziekenhuis te kunnen brengen. Net met haar heerlijk in de koelte in het donker zitten kletsen. Verder heb ik Veel privacy, is ook wel nodig, om alles effe te laten bezinken.

Klaar voor vertrek

-sloffen en + wandelschoenen= ready to go!!