De president

Vandaag zijn we in alle vroegte opgestaan om een ceremonie bij te wonen van de chief van een groot gebied en de president kwam ook. We moesten drie uur reizen, waarvan twee uur ‘off the road’, Afrikaanse massage noemen ze dat. Mooie vergezichten. Erg droog, in de rivieren geen waterdruppel. Traditionele hutjes waar families bij elkaar wonen. Voelde me net Máxima: zwaaien naar de kids. Weinig mensen te zien onderweg maar bij de bijeenkomst (where the hell do they come from?) waren toch duizenden mensen. Er zouden veel traditionele dansen zijn en aankleding (maskers en verenpakken). Wij mochten in de schaduw onder een tent zitten, tussen headmen (komen weer onder de chief). En dus zagen wij niks. Ach, er valt genoeg te zien, schoolkinderen, moeders met babies op de rug, ach, precies wat je op tv vaak ziet. Maar nu met meer geur en kleur. En toch veel getrommel en gezang. Uren gezeten, maar niet verveeld. De president vertrok weer met de helikopter, en de nodige opwaaiende stof. Zo’n dag gaat helemaal in je kleding en poriën zitten. De verharde wegen zijn best goed hier, en er is niet veel verkeer, maar de ongelukken (ook met honden, och arme) zijn gemeen dus we zijn blij dat we weer heel thuis zijn. Dank aan onze vaste taxichauffeur Henry. Morgen vroeg weer op voor een korte Safari.