Onverwachte vriendelijkheden

Nou ja...onverwacht...eigenlijk kan ik niet meer zeggen dat het onverwacht is want er zijn continu mensen die helpen als het nodig is. Er wordt steeds gedeeld. Zo dadelijk een voorbeeld. Ben nu in het vrijwilligershuis. Geen onverdeeld genoegen moet ik zeggen. Wel praktisch want je zit nu dichterbij bronnetjes bpvan informatie maar ik heb wel even moeten slikken om de onbehoorlijkheid van sommigen. Hoe vriendelijk en hartelijk de Zambianen zijn, zo narrowminded zijn de vrijwilligers. Zou het de leeftijd zijn? 18-24 jaar...ik vind het wel stoer van hen dat zij dit werk doen, sommigen ook voor maanden weg van huis. Mijn drie weken is echt niks. Ik onttrek me een beetje van veel dingen in het huis, zo ga ik niet meer met de taxi met zijn allen mee. Dan zit ik tussen die hard lellende Amerikanen, awsom! Ameeeeezing! WoW! zo vermoeiend! Ik pak mijn fiets maar weer, heb ik ook weer de regie, kan ik mijn eigen plannetjes trekken. Is wel erg vermoeiend om te fietsen maar heb een handiger route gevonden. Gelukkig zijn er ook een aantal leukerds bij tussen devrijwilligers. Vanavond nog met achten wezen uit eten, was gratis want we hadden de pubkwis van vorige week gewonnen. Mijn safari gaat wat anders worden dan gepland. I.p.v. 3 dagen wordt het 2 dagen in het weekend omdat ik anders alleen zou zijn (geen toeristenseizoen meer) en dat doen ze dan niet. Nou ja, dan maar nog twee dagen langer op het project. Geen straf hoor. Maar nu mij. Voorbeeld van de vriendelijkheid die me van alle kanten omringt: ik wilde terugfietsen vanuit de compound naar huis...lekke band. Is mointainbike dus past niet zomaar een tuutje op. De mensen daar gingen allemaal meedenken en er kwam iemand aan met een pomp. Paste niet. Hij ging weer oppas voor een andere pomp. Kreeg hij niet gevonden. Ik wist dat er vlakbij een fietsenmakertje zat. Ik loop daar altijd langsaf als ik een colaatje ga halen met de lunch( ik weet het, niet gezond maar zo heerlijk, in die warmte en een fijne afwisseling van 3 liter water per dag). Dat is dus gewoon een tentje met fietsbanden erin, en vanalles te koop wat van ijzer is. Ik werd erheen gebracht. De dame (Blessing is niet voorniks haar naam misschien) die dat deed wilde perse mijn tas dragen. Mijn fiets werd meegenomen door haar neefje. Aangekomen bij de fietsenmaker werd er meteen werk van gemaakt. Een vreemdsoortige bak eerd gevuld met water en aan de slag. Drie heren zaten erbij, een praatje gemaakt, paar woordjes nyanga opent de harten meteen hihi. Kreeg meteen een uitnodiging om een keer een toer te krijgen door de compound. Ga ik zeker een keer doen. Hoewel ik al veel ken daar nu. Waar in Nederland iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft, doen ze hier alles samen. Hoe onhandig de fiets met die bak water ook gedaan werd, ze hielpen allemaal mee, en mijn fiets loopt weer als een...fiets. Ik was helemaal blij. Alles heerlijk zonder afspraak, gewoon boter bij de vis! Ter plekke oplossen die hap. Is misschien het hele dorp voor nodig, maar dat is dan maar zo. Zoals mama christine zei: to keep yourself busy. Ik ga morgen even bij haar op bezoek. Even geen homeworkclub, maar geld halen en een boodschapje doen. Relaxmiddagje mag ook wel een keer.